Ik ben opgevoed als een "bezige bij".
Afspreken met vriendinnen mocht enkel als de huishoudelijke taken voltooid waren. Meestal was ik dus enkel op zondag vrij.
Naarmate ik ouder werd, had ik dan ook de overtuiging overgeërfd dat "rust" er pas mag zijn als alles gedaan is.
(Ondertussen weten we allemaal dat alles NOOIT gedaan is !)
Deze verkeerde overtuiging heeft jarenlang diep in mij geworteld gezeten. Van 's morgens tot 's avonds was ik steeds aan het werk. Het woord "ontspanning" stond niet in mijn woordenboek.
Rond mijn 40e is mijn leven, door omstandigheden, stilaan veranderd. Ik begon andere prioriteiten te stellen. Maar toch bleef dat "bezig zijn" een grote rol spelen.
Nu, op mijn 53e, kan ik zeggen dat ik redelijk goed dingen kan laten liggen. Ik maak tijd om, tussen het werk door, wat te lezen, wat inspiratie op te doen voor toekomstige schilderijen of ik kijk mijn favoriete series. En dat zonder mij schuldig te voelen !
Want ook dat speelde een rol in mijn leven : mij schuldig voelen als ik niets deed.
Het is wel een lang proces geweest. Het heeft echt moeite gevraagd om die overtuiging los te laten, zeker omdat mijn moeder nog steeds die drang heeft om altijd maar bezig te zijn, waardoor ik ermee geconfronteerd en getriggerd blijf.
Reeds meerdere malen heb ik in mijn dagelijkse posts laten vallen dat ik mij aan het verdiepen ben in het boek "Gene Keys", al een half jaar lang. Op basis van je geboortegegevens kan je achterhalen wie je bent, wat je levensdoel is, wat je gezond houdt, welke emotionele blokkades je met je meedraagt, .....
Een tijdje geleden was ik bij mijn levensdoel aanbeland.
Een levensdoel hebben is niet altijd iets 'doen', maar kan meestal ook een staat van bewustzijn zijn.
Mijn doel in het leven, volgens mijn geboortegegevens, is "op mijn gemak zijn". Me ontspannen voelen, zowel bij mezelf als bij anderen. En dit om mijn "eigen centrum" te vinden. Mijn core stability krijg ik door dienstbaarheid, vandaar die drang om anderen in harmonie te brengen.
Mijn doel is ook om te creëren, te spelen, in het moment te leven en vooral ... om eeuwig kind te zijn.
Dit gegeven heeft me even van mijn toren geblazen. Een kleine shock als het ware. Want kan het zo gemakkelijk zijn ? Kan het zo gemakkelijk zijn om dit als doel te hebben ?
Een bewijs weeral dat elke verkeerde overtuiging ons ver van ons centrum brengt. Want wij hebben bijna allemaal wel de gewoonte om het leven moeilijk te maken. Is het niet door ons voortdurend zorgen te maken, dan is het wel omdat onze angsten en stress ons parten spelen.
We zijn vergeten hoe het voelt om niets te doen. We zijn vergeten hoe we ons moeten ontspannen. Gewoon zijn en doen wat je graag doet. Hoe aantrekkelijk het ook klinkt, het is niet altijd even evident om dit in de praktijk om te zetten.
Eeuwig kind zijn. Een kind heeft geen zorgen, ziet alles door een roze bril. Ik betrap mezelf erop dat ik heel goed de zwaarte van alles en iedereen rond mij aanvoel. Een zwaarte die ik niet steeds even gemakkelijk van me af kan zetten.
Als ik gefrustreerd ben omdat iets niet loopt zoals ik voorzien had, moet ik nu steeds aan mijn levensdoel denken en zeg tegen mezelf : "Sabine, gewoon zijn. Niet meer en niet minder." Vervolgens verdwijnt die druk van mijn schouders.
Het mooie aan de Gene Keys is ook dat je niet altijd onmiddellijk het roer moet omgooien. Je moet het de tijd geven om de informatie te laten bezinken, om erover te contempleren zodat langzaam aan jouw transformatie kan starten.
Het maakt niet uit hoe snel je groeit. Het maakt niet uit of je grote of kleine stappen zet. Elke stap in de goede richting is het juiste.
Het belangrijkste is dat je eraan werkt en dat je vertrouwen blijft hebben. Vertrouwen dat het leven voor je zorgt.
